نیمه شب نوشت های پریشان من

من باور دارم خدا هست

من باور دارم خدا عادله

من باور دارم خدا مهربونه

من باور دارم تو این دنیا هر کسی نتایج کارایی رو که انجام داده رو میبینه

من باور دارم اگه لیاقت چیزیو نداشته باشیم حتی به زور هم نمیتونیم بدستش بیاریم

من باور دارم زندگی ما بی قانون نیست

من باور دارم هر کسی به نسبت تلاشش برداشت میکنه

من باور دارم هدف بزرگتر زحمت بیشتری رو میطلبه

من باور دارم هیچ چیز با در نظر گرفتن لطف خدا غیر ممکن نیست

من باور دارم خدا به کارای ما ناظر و بصیره (حالا با چه مکانیسمی به من چه ؟)

ولی یه سوالی دارم :

اگه یه آدم تنهای دلشکسته و به نسبت مهجور از جامعه و آدمای اطرافش

(که خیلی سعی کرده آدم خوبی باشه 

ولی خیلی وقتا نشده و بدیاش غالب بودن )

با چشمای خیس

(با یه حالت  بی قراری 

با نهایت اشتیاق 

یه چیزیو از خدا بخواد ..)

خدا آرزوشو برآورده میکنه ؟ 

کسی میتونه متقاعدم کنه ؟

+ شبی آرام ... برای خواب ..بدون اورسینیکینک (!) آنم ارزوست